سال ١٣٨٥ زمانی که دانشجوی گروه فلسفه دانشگاه تهران بودم، در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران هنوز میشد حضور استادانی چون محمدرضا شفیعیکدکنی، محسن جهانگیری، محمدابراهیم باستانیپاریزی و جلیل تجلیل را درک کرد؛ نامهایی بزرگ از نسل دوم استادان دانشگاهی ایران که حضورشان در این نماد آموزش عالی ایران همچون پشتوانهای برای جوانانی تلقی میشد ...